محسن سازگارا

سلام، شنبه 18 مهر 88، 10 اکتبر 2009 میلادی
شش موضوع رو راجع بهش صحبت می کنیم.
موضوع اول جایزه ی صلح نوبل یا نوبل صلح هست که به آقای باراک اوباما رییس جمهوری فعلی آمریکا تعلق گرفته و ایشون در اولین واکنش خودش مطرح کرد که این جایزه رو تقسیم می کنه، قسمت می کنه یا هدیه می کنه به اون دختری که در خیابان جلوی دیکتاتوری و استبداد می ایسته و گلوله می خوره، یعنی به ندای جنبش سبز ایران هدیه کرد و رهبری که در بند هست که مراد ایشون رهبر مبارزات در برمه بود

به هر حال باید گفت که این حرکت آقای اوباما، که البته این جایزه به خاطره قدمی که برداشته برای محدود کردن سلاح هسته ایی در دنیا به ایشون اهدا شده، قدم مثبتی است که ملت ایران نه از ایشون که از تمام دولت های دنیا و تمام سازمان های دنیا توقع داره که در شرایطی که ملت اینطور مظلومانه در مقابل دیکتاتوری خونریز آقای خامنه ای ایستاده و از حقوق انسانی و دموکراتیک خودش دفاع می کنه دنیا هم پشتیبانی لازم و همدردی لازم رو از مبارزات مردم ایران بکنه، و در هر مراوده ای با حکومت فعلی ایران دفاع از حقوق ملت ایران رو در سرلوحه ی کارهای خودش قرار بده. همین جا این رو هم بگم که خیلی از دوستان در خارج از کشور همانطور که قبلا هم صحبت کردیم در تلاش هستند که برای جایزه ی نوبل صلح در سال آینده جنبش سبز ایران رو به نمایندگی از آقای کروبی کاندیدا بکنند، به خاطر مبارزات جانانه ایی که این جنبش و شخص آقای کروبی در دفاع از حقوق ملت ایران کردند و دفاع از حقوق انسانی ملت و افشاگری از تجاوزات و تعدی هایی که به این ملت شده در طول مبارزات آزادی خواهانه ای که داشتند.
مطلب دوم این است که سوال شده بود که اگر دانشگاهی که ما هستیم، از دانشگاه کوچکی در یکی از شهرستان ها سوال شده بود که اسم شهرستان رو نمی گم، که دانشگاه ما سیاسی نیست و تعداد دانشجویان سیاسی خیلی کم هست و سوال کرده بودند که چگونه باید کار بکنیم؟ شبیه همین سوال را هم یک دوست دانش آموزی در یک مدرسه کرده بود که دبیرستان ما سیاسی نیست. باز شبیه همین سوال را یک از دوستان از شهر زنجان پرسیده بود که فضای شهر زنجان سیاسی نیست و ما چگونه می تونیم کار رو شروع کنیم؟ پاسخ من به همه ی این قبیل سوال ها در مدرسه، در دانشگاه و یا در یک شهر این است که اولین قدم این است که شما 2 یا 3 نفر همفکر خودتون رو پیدا بکنید، اگر تنهای تنها هستید. یک کمیته ی سه نفره باشید چون همفکری و با هم بودن بسیار موثر هست. دومین قدم این است که خودتون مثل یک گروه کوچکی که قبلا صحبتش رو می کردیم، در کل تشکیلاتی که داریم کار می کنیم سه تا کار رو انجام بدیم: مطالعه کنیم، ارتباطاتمون رو منظم کنیم (شبکه سازی کنیم)، و شروع بکنیم از ساده ترین کارها انجام دادن. مثل شعارنویسی روی دیوار، مثل اعلامیه دادن، همین آلان به تدریج جنبش داره آماده می شه برای حرکت 13 آبان، اعلامیه ها توی اینترنت میاد اگر خودتون هم به اینترنت دسترسی ندارید از دیگران بخواهید. می تونید پرینت بگیرید، تکثیر کنید و اعلامیه ها رو پخش کنید. اعلامیه رو هم می شه از بالای یک بلندی، از یک پنجره ای پخش کرد توی مدرسه، می ریزه روی زمین و بچه ها می بینن و می خونن، تا مدتها هم می مونه. می شه اعلامیه ها رو گذاشت یکجایی که بچه ها بیان و بردارن. احتیاجی نیست که اعلامیه رو دستتون بگیرین و پخش کنین. پخش اعلامیه اون کاری است که در تمام فضاهای عمومی هم می شه کرد غیر از مدرسه و دانشگاه می شه در اتوبوس هم گذاشت یکجایی و رفت، می شه در یکجای شلوغ شهر رفت روی یکجای بلندی که کسی نبینه اعلامیه رو پخش کرد بیرون. پنجاه تا، صدتا اعلامیه که پخش بشه همه می بینن. می شه اعلامیه رو پشت در خانه ها چسباند می شه به داخل خونها ریخت، به هر حال پخش اعلامیه و شعارنویسی روی دیوار اولین کارهایی است که بعد از این که اون هسته ی سه نفرتون رو تشکیل دادید و شروع کردید شبکه سازی ارتباط گرفتن رو بین خودتون و دیگران به وجود آوردن رو مطالعات رو هم با منابعی که تا آلان خدمتون معرفی کردیم شروع کردید همزمان می تونید که بحث شعارنویسی و پخش اعلامیه رو شروع بکنید تا به فعالیت های بزرگ تر برسید. مطمئن باشید که این کار فضای شهرتون رو فضای شهر، دانشکده یا مدرسه تون رو سیاسی می کنه و آماده می کنه برای آکسیون های بعدی که مثل تظاهرات پراکنده، شعاردادن های علنی، V نشون دادن و غیره.
سوال دیگری شده باز در مقابله با بسیج که چه طوری از دانشگاه ها بیرونش بکنیم که دیروز هم توضیح دادم که در هر تظاهراتی می شه مطرح کرد که "دست نیروی نظامی از دانشگاه کوتاه"، و در هر شعاری می شه مطرح کرد و اساسا اصل کلی این است که وقتی یک سازمان نظامی دردانشگاه حضور داره به هر شکل باید کارش رو مختل کرد و نگذاشت که کار کنه. اعضاش رو باید افشا کرد، زیر فشار گذاشت، اعلامیه زد. حتی یک کسی از من پرسیده بود که چه اشکالی داره که ما قفل درشون، شب که کسی نیست بشکونیم یا کاری کنیم که در رو نتونن باز کنن یا ماشینشون رو پنچر کنیم تا بفهمن که در دانشگاه جایی ندارن و برای فعالیت کردنشون مشکل دارن. همه ی این کارها خوبه. اصل کلی این است که شما باید نشون بدید که علنی، خصوصی، مخفی، شب، روز که این سازمان در دانشگاه جا نداره و نمی تواند که فعالیت بکنه.
نکته ی چهارم این است الله اکبر در خوابگاه ها گفتن رو یک کسی منعکس کرده بود که این آیا با شعار دیگه ای هم خوب هست ما توامش بکنیم؟ ببینید، اصولا یک آکسیونی مثل الله اکبر گفتن خاصیت بسیج کردن داره، خاصیت همصدایی و همنوایی داره، ممکنه کم و زیاد بشه مثل سطح شهر بعضی شب ها کم می شه بعضی جاها کم و بعضی جاها زیاد می شه اما تداومش ابزاری است که ما رو به هم وصل می کنه و خیلی اوقات هم می شه شعارهای دیگه داد. باز مثل همون راهپیمایی 13 آبان از حالا بچه ها دارن تدارک می کنن حرکت بکنن مثل کاری که در روز قدس کردیم و یک ضربه ی بزرگ دیگه ای به رژیم بزنیم، این رو هم می شه همراه با الله اکبرهای شبانه مطرح کرد و در دانشگاه ها به گوش همدیگه رسوند. به هر حال خاصیت این قبیل آکسیون ها این هست که ما رو به هم وصل می کنه، همنوایی و همصدایی ایجاد می کنه و پیامهامون رو هم منتقل می کنه.
نکته ی پنجم خبری بود که کسی به ما داده بود که 300 نفر رو آقای عزیز جعفری، فرمانده ی سپاه، لیست داده به آقای خامنه ای و یک لیست 150 نفری که از فعالین و شخصیت های شاخص و مطرح رو دستگیر بکنن، اما در بررسی که نشستن با هم کردن و حالا شاید بعضی از مشاوران آقای خامنه ایی از واکنش مردم ترسیدن و به این نتیجه رسیدن که به اصطلاح مکانیزم دستگیری قطره ای رو به کار ببرن. یک تعداد کمتری رو بگیرن، یک عده رو باز رها کنن، دوباره یک عده ی دیگری رو گرفته و عده ی دیگری رو رها کنن و به این ترتیب در واقع هم با دستگیری ها ایجاد رعب و وحشت بکنن و هم دچار واکنش بزرگ مردم نشن. این به ما نشون می ده که واکنش ما به دستگیری هر کدوم از زندانیان سیاسی و زنده نگه داشتن یاد زندانیان سیاسیمون بسیار موثره. راجع به این موضوع در روزهای بعد بازهم صحبت می کنم.
اما نکته ی آخری جزوه ای است که ضمیمه ی برنامه ی امروز می کنم نوشته ی آقای جرمی ویچر نویسنده ی خیلی خیلی خوب آمریکایی است که کتابی به نام اعتصابات (Strikes) داره و آدمی است که متخصص خیلی خوبی در زمینه ی اعتصابات هست. راجع به جنبش کارگری و اعتصابات کارگری و اعتصابات اجتماعی در واقع این جزوه ی چند صفحه ای است که یکی از دوستان زحمت کشیده و به فارسی ترجمه کرده رو من ضمیمه ی برنامه ی امروز می کنم. بحثش رو می گذارم برای فردا و راجع به محتواش بحث می کنیم که چگونه به اعتصابات یک جنبش باید برسه و اصول کلیش چی هست تا وارد جزئیات بشیم.
تا فردا شاد، پیروز، موفق و سرافراز باشید،
به امید پیروزی ایران و ایرانی