سلام، چهارشنبه 16 دی ماه 88، 6 ژانویه 2009 میلادی
در مورد 5 موضوع امروز صحبت می کنیم.
موضوع اول که بحث اساسی ماست به دنبال بحث‌های دو سه روز گذشته، این است که آکسیون رفتن تو خیابان که ما همیشه به‌موقع اجرا کردیم، تنها کنش سیاسی یا آکسیونی نیست که ما انجام می دهیم. درست است که سیزده استفاده از روزهای رژیم تاکتیک مخصوص ما بوده و از آن استفاده کردیم و مثلاً روز قدس رفتیم و دخالت ایران در منطقه و سیاست شاید سی ساله جمهوری اسلامی را زیر سؤال بردیم یا روز 13 آبان رفتیم و سیاست خارجی جنبش و بخصوص سیاست خارجی آمریکا را بر سر دو راهی گذاشتیم و به چالش طلبیدیم. یا روز 16 آذر جنبش به همت دانشجوها رشد جغرافیای خودش در سراسر کشور را به همه دنیا هم نشان داد، یا بخصوص در روز عاشورا جنبش بخصوص آقای خامنه ای را عزل کرد و این را به همه دنیا هم اعلام کرد، دنیا هم این پیام را گرفت. قاعدتاً در 22 بهمن هم وقتی جنبش پا در خیابان بگذارد، کل عملکرد جمهوری اسلامی را می‌تواند زیر سؤال ببرد و تکلیف استبداد دینی جمهوری اسلامی را می‌تواند معلوم کند
اما حرکت ما در آکسیون هایی که می‌آییم در خیابان، میلیونها نفر می‌آییم در خیابان و قدرت خودمان را به رخ رژیم و همه دنیا می‌کشیم، این تنها آکسیونی نیست که انجام می دهیم، این تنها کنش سیاسی نیست که انجام میدهیم. در مبارزات بی خشونت ده‌ها تاکتیک دیگر هم هست که گاهی پاره‌ای از آنها به اندازه همین حرکت و قدرت نمایی در خیابان تأثیر دارد. ما در چارجوب هدف گذاریمان که پایین کشیدن دولت کودتا یی و پشتیبان آن آقای خامنه ای و رفتن به سمت انتخابات آزاد در مرحله بعدی و حاکمیت صندوق رأی در مناسبات میان مردم و حکومت هست، در این مسیری که داریم می‌رویم سه هدف گذاشتیم که برای رسیدن به آن هدف اصلی آنها را دنبال کنیم.
هدف اول تقویت همبستگی و مقاومت عمومی، و آکسیونهایی که این را تقویت می کند.
هدف دوم فرسایش دادن و ایجاد شکاف در کودتاچیان است و کنش های سیاسی یا آکسیونهایی که این را تقویت می کند،
و هدف سوم در‌واقع فلج سازی کودتا چیان که انواع و اقسام آکسیونهایی را داریم که این سومی را تقویت می کند، ضمن اینکه پاره‌ای از کارهایی که می‌کنیم گاهی دو یا هر سه هدف ذکر شده را کمک می‌کند و یا اینکه واکنشهایی که حکومت به خرج میده ما را به این هدفها نزدیک می کند. مثلاً وقتی حکومت در قبال حرکت میلیونی ما دست به خشونت، ایجاد حکومت نظامی، آوردن نیرو در خیابان می کند، خودش با بحرانی نشان دادن اوضاع، بیش از هر عامل دیگری اقتصاد خودش را فلج می کند، سرمایه‌گذاری را تعطیل می‌کند، چرخش معمولی اقتصاد را از کار می اندازد.
بنابراین ما مجموع کارهایی که می‌خواهیم بکنیم باید یادمان باشد که الان در یکی از گردنه های جنبش قرار گرفتیم بحثی که روزهای قبل هم کردیم. یعنی قابل پیش‌بینی بود که در یک مرحله کوتاهی کودتاچیان وقتی که از مهار حنبش ناتوان شوند، تصور می‌کنند که با خشونت بیشتر، آدمکشی بیشتر، دستگیری بیشتر، چنگ و دندان نشان دادن بیشتر می‌توانند جنبش را مرعوب کنند و گرد مرگ و وحشت و ترس را بر جامعه بپاشند.
به همین دلیل کار مقابل ما این است که تا زمان بعدی مثل 22 بهمن که یک قدرت نمایی بزرگ باز می‌کنیم، تا آن زمان ما باید در‌واقع این گرد مرگ و وحشت پاشیدن را به مسخره بگیریم، در‌واقع از بین ببریمش، آکسیون های مقابل، کنش های سیاسی مقابلی بکینم که آن را از کار بیاندازیم. روزهای قبل صحبت کردیم مثلاً مثل اینکه اسکناس نویسی از ابتکارات خاص جنبش ایران است که وقتی حکومت میگوید من 17 دی ماه یعنی از فردا می‌خواهم دیگر این اسکناسها را قبول نکنم، این را همه هم می‌دانند عملی نیست.
بنابراین نه فقط باید نافرمانی کرد بلکه باید با تمام قوا اصلاً روز نوشتن اسکناس اعلام کرد و از فردا اتفاقاً باید این کار را تشدید کرد. یا وقتی که قرار شد به مسخره بگیریم این هارت و پورتهای این‌ها را، شعارهای ما بر روی اسکناس ها می تواند به این جهت برود یا با آنها اطلاع رسانی کنیم، قدرت نمایی مان را در روز 22 بهمن. به هر حال نوشتن یک شعار بر روی دیوار یا نوشتن یک شعار بر روی اسکناس به دیگران هم روحیه می‌دهد که بیایند و این گردنه را کمک کنیم که رد بشود. من در همین راستا می خوام این را عرض بکنم که سلاح های دیگری مثل بایکوت کردن محصولاتی که رژیم دارد مثل کالاهایی که صدا و سیما تبلیغ می‌کند، کالاهایی که سپاه تولید می کند، کالاهایی که ارگان های وابسته به سپاه و حکومت واردات می کنند. این قبیل تحریم کردنها شاید یکی دیگر از برنده‌ترین سلاح هایی است که مثلاً در آفریقای جنوبی در مقابله با رژیم آپارتاید این روش موثرترین کاری بود که حکومت نژاد پرست را فلج کرده بود، بایکوت محصولاتی که شرکتها و مؤسسات سفیدها در آنجا تولید می کردند.
یا عدم همکاری با حکومت، از برنده‌ترین سلاح هایی بود که گاندی در هند بکار برد که با حکومت انگلیسی‌ها وقتی هندی ها همکاری نکنند تمام ارکان حکومتشان ضعیف می شود. کم کاری کردن و بعد هم در نهایت عدم همکاری و رفتن به سمت اعتصابات، سلاح های برنده ای است که حکومت را در این مرحله با تنگنا مواجه می کند. این را هم بگم که کارهای ابتکاری مثل آنچه که در برنامه نود اتفاق افتاده، روی مسیر عمومی که ما باید نشان بدهیم که ما بیشماریم، ما همه جا هستیم، هیچ جایی که حکومت با مردم بخواهد ارتباط بگیرد، چه تلفن باشد، چه اجتماع باشد، چه سخنرانی باشد، از سبزها خالی نیست، از ملت خالی نیست و همه جا می‌توانند حضور داشته باشند این تمام درها را بر روی حکو مت می‌بندد. بنابراین این قبیل کنش های سیاسی ابتکاری هم مواردی است که در مسیر حرکت ما می‌تواند به ما کمک نماید. من در این مورد باز هم روزهای دیگر صحبت می کنم.
نکته دومی که می‌خواستم بگم، تداوم اعتصاب دانشگاه امیرکبیر که تا کنون بیش از 40 امتحان برگزار نکردند و اتحاد آنها مطمئن باشید که ضامن پیروزی آنهاست بخصوص اینکه دانشگاه و مقامات کودتاچیان با هارت و پورت و تهدید اسباب رنجش استادان را هم فراهم کردند و به سیاق روشهایی که دانشجوها قبلاً هم داشتند، قبل از انقلاب هم رایج بود بلافاصله بچه‌ها باید با استادان همدردی بکنند و همان‌طوریکه در دانشکده فنی هم استادان نامه‌ای امضاء کردند استادان دانشگاه امیر کبیر هم دعوت کنند که به پشتیبانی دانشجویان بیایند. من خبرهای متعددی هم از دانشگاه‌های دیگر دریافت کردم که فقط خواهشم این است که خبررسانی را از امتحان ندادنها و اعتصابات در دانشگاه‌ها کمی منظم‌تر برسانید برای اینکه بشود که درست اطلاع رسانی کرد و خبر را در‌واقع به همه جای دیگر رساند.
اما نکته سومی که می‌خواستم بگم این است که یک دیپلمات ایرانی در نروژ اعلام کرده که با حکومت کودتا دیگر همکاری نمی‌کند. خبری بود که خبر حتی اول بسیاری از روزنامه های اروپایی شد حداقل، بخصوص در سوید و نروژ و بچه‌های ایرانی اعلام کردند که روز جمعه در استکهلم سوید هم تظاهرات خواهند داشت جلوی سفارت و از تمام دیپلمات ها خواهند خواست که به ملت بپیوندند و از کودتاچیان جدا شوند. به هر صورت چه در داخل و چه در خارج تم عدم همکاری با کودتاچیان بسیار اصل است.
نکته چهارمی که می‌خواستم بگویم این است که بدهی بانکها اعلام شده 40 میلیارد دلار است یعنی 40 هزار میلیارد تومان که بحث بانکها و تحریمی که روی بانکها در سطح دنیا میشه می‌ماند برای بحث فردای ما.
تا فردا شاد، پیروز، موفق و سرافراز باشید.
به امید پیروزی ایران و ایرانی.