جمعه ۲۷ آبان ۱۳۸۴
مقاله "سيد ضياء، هويدا و احمدي نژاد" راخواندم. مثل هميشه شيرين بود وخواندني. صرف نظر از موافقت يا مخالفت با ديدگاه هاي طرح شده در آن، به عنوان يک دانشجوي تاريخ، مي خواستم درنکته اي تاريخي با مقاله مخالفت کنم. آن هم در محبوبيت کابينه سيدضيا- رضاخان وعلت آن است.
چهارده سال بعد از انقلاب مشروطه که مردم بدبختي هاي زيادي کشيده بودند و در واقع جانشان به لبشان رسيده بود، از هر چه وکيل و وزير بود حالشان به هم مي خورد. بعد از کودتاي سوم اسفند وقتي سيد ضياء در اعلاميه معروفش نوشت که مردم عامل بدبختي شما اين رجال هستند و شروع به دستگيري آنها کرد، مردم شادي ها کردند و مخالفين به کابينه او لقب کابينه سياه دادند.
وقتي عارف قزويني بعد از عزيمت سيد ضياء نوشت که "اي به قربان کابينه سياهت بازآ" تنها يک شاعر رمانتيک نبود، بلکه به نظرم زبان گوياي ملت بود. عارف شاعر انقلاب مشروطيت بود. در کشورما به دليل سيستم اقتصاد دولتي، هميشه باب دزدي از راه دست درازي به بيت المال باز بوده است. بنابراين هر وقت کسي پيدا شود و بگويد از کجا آورده ايد و دزدها را مي گيرم و قبلي ها را کنار مي گذارم، براي مردم جذاب است.
حتي محمدرضا شاه هم درسال ۵۶ وقتي قافيه را تنگ ديد به همين حربه متوسل شد. هويدا و ديگران را براي مبارزه با فساد به زندان انداخت. غافل از آن که مردم خود او را عامل و مسبب مي دانستند و به کمتر از رفتن خود او راضي نبودند.
اين آقاي احمدي نژاد هم صرف نظر از رأي هاي تقلبي، اگر مختصري جلب نظر بخش هايي ازجامعه را کرد، درست به همين دليل است. به خصوص وقتي در مقابل کسي مثل هاشمي رفسنجاني قرارگرفت که از ديد بسياري از مردم، سمبل تمام تباهي هاي ساليان اخير و به دزدي معروف بود، اين وعده گرفتن دزدها و کنارگذاشتن مسببين وضع فعلي براي مردم بيشتر جذاب شد. البته اين جناب هم سرنوشت بيشتر دزد بگيرهاي صد سال اخير را پيدا خواهد کرد. يعني چون دست به اصلاح اساسي سيستم اقتصاد کشور نمي زند، تنها نسل جديدي از دزدان تحويل خواهد داد و بعد هم چون خودش با حرف هاي عجيب و غريب و اعتقادات عجيب ترش به شوخي بيشتر شبيه است، قاعدتا هرچه بيشتر مبارزه ملت ايران را متوجه ريشه مساله، يعني ساختارفعلي کشور و قانون اساسي خواهد کرد.